Ze twijfelde. Politieagent of apothekers assistente . Politieagent viel af; met een lengte van net geen 1,65 meter mocht je destijds niet aan de opleiding deelnemen. Apothekers  assistente zat er ook niet in: de opleiding was erg prijzig voor Halka’s ouders en bovendien zou ze ervoor moeten reizen.

‘Waarom overweeg je de zorg dan niet?’ Het was haar vader die dat zei.

“Dat leek me wel wat”, vertelt Halka. “Ik ben me toen gaan oriënteren, in eerste instantie in een ziekenhuis . Tijdens  mijn sollicitatie gesprek – ik was toen 16 – zei iemand daar tegen me: ‘jij bent echt een verpleeghuistype.’ Dat had ze goed gezien, want het was juist het contact met patiënten, het niet alleen willen geven van zorg maar ook van liefde, dat me zo aansprak. De eerste keer dat ik een verpleeghuis binnenstapte, in Heerhugowaard, voelde ik me meteen thuis!”

Nu, vele jaren later, werkt Halka voor Humanitas, met dementerende cliënten op Het Hofje; een kleinschalige woonsetting met maximaal zeven cliënten waar er gewerkt wordt volgens het motto: wonen zoals thuis . “We werken naar de wens van de cliènt en een ieder zien we als individu. We vormen als het ware een groot gezin.”

Rollenspellen

Hoezeer het werk Halka ook op het lijf is geschreven, toch bleven haar andere dromen aan haar knagen. “Ik móest het simpelweg weten, of dit wel echt de juiste weg voor mij geweest was. Toen ik de kans kreeg om als apotheekmedewerkster aan de slag te gaan, greep ik die met beide handen aan.” Het was leuk werk, herinnert ze zich: “Maar ik miste het echte contact met mensen en patiënten.”

Onder het mom ‘niet geschoten is altijd mis’, besloot ze zich aan te melden voor de politieopleiding, waar de regels inmiddels waren aangepast; lengte speelde geen rol meer. “En raad eens, ik werd gewoon toegelaten! Ineens was ik bezig met de opleiding. We kregen een fysiek pittige opleiding, maar ook vakken gericht op politiek, psychologie en natuurlijk een heleboel communicatie. Ik heb ontzettend veel geleerd, ook van de vele rollenspellen die we deden. Kort, bondig en volledig rapporteren is één van de dingen die ik bij de politie geleerd heb.”

Oerkracht

Bijna lag een nieuwe carrière voor haar open, tot ze onverwacht zwanger bleek. “Ik was toen al 42 en had al twee grote kinderen – een nakomertje, maar wat was ik trots en blij!”

Toen haar zoontje ter wereld kwam met ernstige gehoorprobleem, zette dat voor Halka alles op zijn kop. “Wat er precies gebeurde is moeilijk te beschrijven, maar het maakte een bepaalde kwetsbaarheid in me los en gelijktijdig een oerkracht. Ik moest er voor mijn zoon zijn, als een leeuwin wilde ik vechten om hem, ondanks zijn beperking, het allerbeste leven te geven dat maar mogelijk was.”

” Als je mensen echt ziet, zien ze jou”

Ze was destijds bijna klaar met haar opleiding: “Maar ik merkte al snel dat ik het werk niet naar behoren kon uitvoeren; ik was een stuk emotioneler dan veel collega’s. Vaak moest ik een beroep doen op collega’s om een moeder wiens kindje net was weggehaald naar haar cel te brengen. Onderwijl vocht ik voor mijn zoon, daar had ik alle kracht voor – dat ging als een tweede natuur, als een soort oerinstinct. Toen hij op een dag tegen me zei dat hij het zo oneerlijk vond maar met één oor enigszins te horen, ben ik gaan knokken voor een CI implantaat. En met succes: hij zal in juni geïmplanteerd worden in de hoop om ook rechts te mogen gaan horen.”

Persoonlijkheden

Halka wist: het werk dat ik buitenshuis uitvoer moet als een warme deken over me heen vallen. “Ik wil er geen energie in verliezen maar er juist mijn kracht in kwijt kunnen; alleen zo kan ik er vol voor gaan.”

Ze koos opnieuw voor de ouderenzorg en ditmaal bewust voor dementerende ouderen. “Hier kan ik ongecompliceerde zorg verlenen met heel mijn hart en ziel. De cliënten verdienen het allerbeste. Al onze cliènten zijn dementerend, stuk voor stuk interessante persoonlijkheden waar ik veel respect voor voel.”

Wat je geeft, krijg je terug, zegt ze. “Ik ben zelf heel open, hartelijk en vol vertrouwen. Als je mensen echt ziet, zien ze jou. Voor mijn cliènten is geen moeite me teveel.”

Ze pauzeert even, een moment in vertwijfeling of ze het persoonlijke verhaal dat op haar lippen ligt, wel echt wil delen. “Mijn vader heeft de ziekte van Parkinson – mijn angst is dat hij ook dement zal worden.” Ze wuift even met haar handen en blaast diep uit. “Ik moet er niet aan denken dat dat gebeurt. Soms steekt het idee dat ik niet voor hem kan zorgen, hij woont ver weg, maar gelukkig ontbreekt het hem thuis aan niets. Maar dan denk ik, stel dat mijn vader hier komt te zitten, dan wil ik het allerbeste voor hem. Net zoals ik dat voor mijn zoon wil. En dat gun ik iedereen die hier woont. Dat drijft mij.”

Eerder in de zorg gewerkt? Klik hier voor meer info!