“Vroeger zorgde ik als violist voor iemands lichaam en geest. Nu doe ik dat als verzorgende”

Scroll down

Rotterdammers zorgen voor elkaar, toch!

Het verhaal van...

Yous Shakarvan Moghaddam (39)

Hoe belandt een violist aan het bed in een verpleeghuis? Het klinkt op zijn minst als een opmerkelijke carrièreswitch, maar wie Yous Shakarvan Moghaddam ontmoet, beseft al snel dat we te maken hebben met een gepassioneerd zorgverlener.

Eerst even een anekdote. Tijdens zijn BPV stage, nu alweer jaren terug, trof Yous een dame op de woongroep van het Verpleeghuis. “Ze vertoonde, zoals we dat met een mooi woord noemen, deviant gedrag; schreeuwen en schelden, gooien met spullen. Op diezelfde woongroep draaide dag in dag uit allerhande Nederlandstalige muziek, van Frans Bauer tot Gerard Joling. Toen ik op haar kamer was, trof ik een grote collectie klassieke muziek – vooral opera. Dáár hield ze van. ‘Zou haar gedrag een reactie kunnen zijn van de muziekkeuze op de woongroep?’, vroeg ik me af. Vanaf toen gingen we elke dag samen een half uur naar eigen muziek luisteren. Het gaf haar zoveel rust!”

Shell

Yous is een kind uit twee culturen. Zijn vader kwam vijftig jaar geleden vanuit Iran naar Nederland om bij Shell te werken. Hier ontmoette hij Yous’ moeder en samen kreeg het stel twee kinderen. “Mijn zus werd geboren met een zuurstoftekort en verkleinde hersenen en heeft problemen met haar motoriek. Ze maakt het nu redelijk goed. Ik ben al lang mantelzorger voor haar.”

Het was Yous’ opa die zichzelf viool leerde spelen. Yous was negen toen zijn moeder besloot in de voetsporen van haar vader te treden en les te nemen. “Zo kwam ik er ook mee in aanraking. Ik nam een proefles en was betoverd.”

Hij bleek aanleg te hebben. Op de havo voor muziek en dans werd hij zonder meer toegelaten en zijn cijferlijst gaf hem vervolgens direct toegang tot het conservatorium waar hij zijn Docerend en Uitvoerend Musicus diploma behaalde. “Dat klinkt nu allemaal heel makkelijk, maar muziek maken op zo’n niveau is topsport. Keihard werken, harde kritieken te verduren krijgen – het is een heel erg competitieve wereld waarin je jezelf doorlopend moet bewijzen en moet profileren.” De bereidheid hard te werken, was een belangrijke kernwaarde in het gezin. Het harde werken nam echter niets weg van zijn passie: “Muziek is mijn dagelijkse voeding, levensader, steun en uitlaatklep. Nog steeds. Ik heb in diverse orkesten gespeeld als freelance violist, in het musical circuit gewerkt en was docent bij verschillende muziekscholen – ik heb ook een eigen lespraktijk gehad.”

Matthauspassie

Op een gegeven moment ontstond er een gevoel van routinematigheid, herinnert Yous zich. “Dat je op het podium zat en dacht: ‘weer een Matthauspassie’, ‘nog twee pagina’s en dan kan ik naar huis’. Mijn passie was mijn werk geworden en door die routinematigheid kon ik er niet meer van genieten.” Aarden in die harde muziekwereld ging Yous ook nooit echt helemaal goed af, bekent hij: “De enige plek voor emotie was op het podium, maar daarbuiten moest je jezelf als product verkopen. Ik vind het lastig om mezelf op voorgrond te plaatsen.”

“Als violist was ik bezig iemands ziel, geest en lichaam te verzorgen. Wat ik nu doe, het verzorgen van ouderen, heeft eigenlijk exact diezelfde finesse en raakvlakken”

 

Tja, en toen was de grote vraag: wat nu? “Mijn moeder was verpleegkundige, net als twee tantes. Ik had tevens ook altijd een stille, vervoerende wens gehad om ook de zorg in te gaan. Misschien was de tijd nu rijp…”

Yous begon zich te oriënteren op BBL trajecten. “Ik werd veel afgewezen; ze begrepen in eerste niet wat een muzikant in de zorg moest, of ze vonden me te hoog opgeleid. Ik nam een kijkje in ziekenhuizen, maar dat was het niet; ik was op zoek naar warmte, naar een plek waar ik kon leren om de mens in al zijn facetten te verzorgen.”

Zo kwam hij bij de ouderenzorg terecht: “Heel cru gezegd heeft de ouderenzorg het stigmatiserende imago van ‘koffie drinken, steunkousen aantrekken en oudere mensen wassen’. Echter ontdekte ik al snel dat het veel meer inhield, diep gelaagd was en echt lang niet zo gemakkelijk was. Je bent bezig met algehele welzijn. Daarbij, deze mensen zijn verantwoordelijk voor het opbouwen en het creëren van het Nederland waar we nu in mogen werken, leven en wonen – juist die gedachte maakt dat ik me echt in wil zetten voor de doelgroep.”

Als muzikant ben je constant bezig met gevoel, stelt Yous. “Op het podium ben je bezig om iemands ziel, geest en lichaam te voeden en ook te verzorgen. Muziek brengen is een verzorgend proces; het kan ondersteunen, je door een moeilijke periode brengen of emotionele ontlading bieden. Verzorging en verpleging van oudere zorgvragers heeft eigenlijk exact diezelfde finesse en raakvlakken.”

Het lichaam is belangrijk, maar de geest eigenlijk des te meer, meent Yous. “Levensvragen bespreken, eenzaamheid bestrijden, verbinding zoeken; daar zet ik me voor in, zoals bij die dame met de operamuziek. Als de geest en ziel in balans zijn, komt de rest vanzelf.”

Individuele activiteiten op wens en behoefte; dat is de toekomst, stelt hij tot slot van het gesprek. “Ik stel mijzelf voortdurend de vraag: wat zou het nou voor mij betekenen als ik ineens elke week bingo zou moeten spelen? We gaan naar een tijd toe waarin behoud van autonomie en eigen regie steeds centraler komt te staan in de zorg; wat is nu belangrijk in je leven of juist niet? Kijk naar de mens achter de mens. Ik begin straks met een nieuwe uitdagende stap in mijn loopbaan; de studie HBO praktijkopleiding. Hierna kan ik zowel studenten als stagiaires opleiden en begeleiden. Dit alles ga ik hen meegeven om zo een bijdrage te kunnen leveren aan de vorming en wording van de volgende generatie zorgmedewerkers.”

 

Eerder in de zorg gewerkt? Klik hier voor meer info!

 

 

Deel dit bericht: