Ergotherapie was eigenlijk een tweede studiekeus voor Hugo, bekent hij maar gelijk. Maar desondanks een keus die hij nog geen dag heeft betreurd!
“Ik was net klaar met een MBO opleiding in sport en bewegen en had mijn pijlen altijd op fysiotherapie gericht. Echter werd ik uitgeloot voor de studie en besloot om voor ergotherapie te gaan. Dan wen ik vast aan het HBO niveau en kan ik later altijd nog switchen, redeneerde ik.”
Switchen deed hij niet meer. “Ergotherapie is heel breed en je kunt er oneindig veel creativiteit in kwijt. Het richt zich op het mogelijk maken van allerlei dagelijkse handelingen bij mensen die om wat voor reden dan ook beperkt zijn geraakt. Denk aan zelfredzaamheid, mobiliteit…”

“Meneer leefde helemaal op toen hij ineens weer zelf zijn eten van zijn bord kon prikken. Daar doe ik het voor.”

Bestek
Hugo liep stage in de ouderenzorg. “Ik dacht nooit aan werken met ouderen, maar al na een dag wist ik: dít is mijn doelgroep. Het is” – hij zoekt even naar het juiste woord – “gezellig! Ik doe heel dankbaar werk waarin ik veel voor mensen kan betekenen. Zo adviseer ik, onder andere bij bedlegerige cliënten, zowel de zorg als de cliënt over de lighouding om doorligplekken te voorkomen. Maar ook ben ik veel bezig met het vergroten van de zelfstandigheid in het dagelijks handelen. Zo heb ik hier in De Wetering een cliënt die met ‘normaal’ bestek niet goed kan eten door een verminderde arm/handfunctie. Met aangepast bestek is hij in staat om weer zelfstandig zijn maaltijden te eten.” Hugo’s ogen lichten op bij de herinnering: “Meneer leefde helemaal op toen hij ineens weer zelf zijn eten van zijn bord kon prikken. Daar doe ik het voor.”

Het verliezen van je bewegingsvrijheid is al moeilijk genoeg, stelt Hugo. “Veel van mijn cliënten zijn afhankelijk geworden. Hier in De Wetering zitten ze daarbij vaak in de laatste periode van hun leven. Het is mijn doel om die laatste periode voor hun zo aangenaam mogelijk te maken – of dat nu met een speciale stoel of een speciaal gemaakte drinkbeker is. Of met, als mensen nog zelfstandig wonen, het verwijderen of aanpassen van een drempel zodat iemand met een rollator thuis kan blijven wonen.”

Het werkt helpt Hugo daarbij om zaken in zijn eigen leven te relativeren. “Ik mopper weleens als ik na werk nog training moet geven, of als het regent als ik op de fiets boodschappen wil doen. Maar joh, ik kan het allemaal nog doen. Daar ben ik me ieder moment bewust van.”
Veel mensen weten niet wat ergotherapie is, stelt hij. “Ik was ook één van de weinige jongens in mijn jaar – we waren met acht of zo. Daar zie je langzaam verandering inkomen. Het is een prachtig beroep waar je een hoop creativiteit en technische kennis in kwijt kunt en gelijktijdig een wezenlijk verschil kunt maken voor mensen.” Hij hoopt dit werk altijd te kunnen blijven doen. “Er breekt een tijd aan waarin mensen langer thuis wonen en vergrijzing neemt toe. Mijn werk zal alleen maar belangrijker worden en ik blijf het doen. Met passie, liefde en een heleboel plezier!”